Ostatni lot TU-204 RA-64011 w dniu 21 marca 2010 (1)

Przedmowa

W maju 2010 r. w programie TVN24 akredytowany przy MAK płk. Edmund Klich oświadczył, że "na chwilę przed katastrofą w kokpicie prezydenckiego Tu-154 pojawił się Dowódca Sił Powietrznych gen. Andrzej Błasik i to on był w kabinie pilotów do tragicznego końca".

Kiedy po dokładnym przeanalizowaniu nagrań z kokpitu okazało się, że gen. Andrzej Błasika tam nie było, płk Klich tłumaczył się, że musiał tak powiedzieć, ponieważ "w Polsce powstawały wtedy teorie spiskowe o zamachach." Klich sugerował przy tym, że to nie była wersja oficjalnych wojskowych czynników rosyjskich i MAK, jako wyraziciela tych opinii, tylko, że dowiedział się o tym z informacji prasowych. "Myślałem, mówił Klich - że redaktorzy, którzy tę informację o Błasiku podawali, mają pewne źródła."

Zauważmy: jedyny akredytowany przy MAK, będący jedynym miarodajnym źródłem dla polskiej prasy, o tym, jakoby gen. Błasik istotnie przebywał w kokpicie w ostatnich minutach lotu, informuje polską opinię publiczną o tym doniosłym "fakcie", dowiedziawszy się o nim ze źródeł prasowych. Można wnosić, że w tak ważnej dla wyjaśnienia katastrofy sprawie płk Klicha autorytatywne były rosyjskie źródła prasowe - jak wiadomo - niezawodne. Klich: Jeśli Błasika nie było w kokpicie, przeproszę jego żonę

O ile polskiej czynniki śledcze okazują przemożny lęk przed spontanicznie pojawiającymi się tzw. teoriami spiskowymi i za swój pierwszy obowiązek uważają zdecydowane przeciwstawienie się im, o tyle rosyjskie czynniki związane z lotnictwem, co prawda w innej sprawie, prezentują zupełnie inne podejście. Widać to wyraźnie w zachowaniach władz i różnego rodzaju specjalistów rosyjskich w związku z niedawną katastrofą rosyjskiego Superjeta-100 w Indonezji. Bo oto bodaj już na drugi dzień po katastrofie usłyszeliśmy w mediach oficjalnych i półoficjalnych, że to Amerykanie mogli wysłać ze pobliskiej bazy wojskowej bądź to zakłócające sygnały radiowe, bądź też całkowicie blokujące działanie elektronicznej aparatury radionawigacyjnej i sprzętu komputerowego na pokładzie Superjeta.

Okazuje się, że specjaliści są na ogół zgodni co do tego, że nie ma nic nagannego w braniu pod uwagę możliwości skutecznego zakłócania elektroniki samolotu w taki sposób, ażeby zmienić odczyty wysokości, położenia geograficznego, czy kursu magnetycznego i spowodować w ten sposób jego katastrofę.

Więcej nawet - jeden ze specjalistów w tej materii, redaktor naczelny portalu Avia.ru posunął się nawet do stwierdzenia, iż w sprzęcie i oprogramowaniu produkcji zachodniej mogły być celowo zostawione luki, "klucze", przez które drogą radiową można włamać się do systemu sterowania i przechwycić samolot, czyli przejąć nad nim pełną kontrolę. (Patrz: В крушении ''Суперджета'' вряд ли виноваты американцы  Роман Гусаров, Вести FM, 25 мая 2012 года)

Widzimy zatem, że w istocie nic nie stoi na przeszkodzie, aby przy pomocy specjalnego wojskowego sprzętu radiowego przekształcić samolot pasażerski w swego rodzaju zdalnie sterowany model latający, naprowadzić na dowolnie wybrany przez sterującego manipulatorem (pilotem) punkt przyziemienia - na lotnisku lub, o ile zajdzie taka potrzeba, poza lotniskiem.

Oczywiście, zastrzegał się zaraz redaktor naczelny Avia.ru, on tę wersję w przypadku Superjeta wyklucza, ponieważ rosyjscy specjaliści nigdy by czegoś takiego nie przepuścili, nawet na pokładzie samolotu cywilnego, ponieważ oni na takich chwytach i sztuczkach na pewno znają się świetnie i - jak to obrazowo a dosadnie określił - "sto psów na tym zjedli".

Nad wyraz interesująca wypowiedź redaktora naczelnego Avia.eu przypomniała mimo woli niektóre wypowiedzi rosyjskich specjalistów w związku z upadkiem samolotu Tu-204 (RA-64011) w dniu 21.03.2010 (UTC) (Tu-204 RA-64011 22.03.2010 Окончательный отчет) w bezpośrednim pobliżu lotniska Domodiedowo. Mianowicie wspominano wówczas w dość ogólny i enigmatyczny sposób o możliwości jakiejś bliżej niesprecyzowanej współpracy aparatury radionawigacyjnej samolotu Tu-204 z naziemnym systemem naprowadzania.

Jeśli przyjąć, że intencją podobnych uwag nie było jakieś szczególne akcentowanie faktu całkiem banalnego, zupełnie pozbawionego rewelacyjności, że na pokładzie samolotu klasy Boeing-757 znajdowała się w ogóle jakaś lotnicza aparatura radioelektroniczna typu radiostacja nadawczo-odbiorcza, radiokompas, radiowysokościomierz, transponder identyfikacyjny itp., to pozostawała już tylko możliwość inna. Mianowicie taka, że Tu-204 posiada, lub może w pewnych warunkach posiadać zdolności nawigacyjno-manewrowe, wykraczające poza typowe cechy użytkowe, jakich dostarcza standardowe wyposażenie radioelektroniczne współczesnych samolotów pasażerskich średniego zasięgu.






Kontynuacja:
 •  Ostatni lot TU-204 RA-64011 w dniu 21 marca 2010 (2)