Posty
wtorek, 1 kwietnia 2008
Jan Paweł II a suwerenność narodu
Z przemówienia Jana Pawła II do Biskupów Episkopatu Polski w dniu 14 czerwca 1987 r. podczas III swojej wizyty w Ojczyźnie.
(...) Episkopat Polski, jak każdy na świecie biskup i Episkopat, powołany jest nade wszystko do głoszenia Ewangelii - wciąż tej samej i wciąż na nowo. Ewangelia jest Bożym Słowem prawdy o zbawieniu każdego człowieka, o jego radykalnym wyzwoleniu, jak to przypomniały w ostatnich czasach dwie Instrukcje ogłoszone przez Kongregację Nauki Wiary.
W tym ewangelicznym świetle nabierają także właściwego wyrazu poszczególne prawdy porządku społeczno-etycznego: prawdy o człowieku i jego prawach. Prawdy o życiu społecznym, o prawach narodu.
Na ponowne przemyślenie zasługuje to wszystko, co składa się na tak zwaną społeczną naukę Kościoła, “udzisiejszone” w kontekście naszego stulecia przez szcreg encyklik, a zwłaszcza przez Sobór (por. Konstytucja Gaudium et Spes, a w szczególności druga część, rozdziały poświęcone małżeństwu i rodzinie, kulturze, życiu społecznogospodarczemu, życiu wspólnoty politycznej i wreszcie potrzebie pokoju i wspólnocie międzynarodowej).
Z racji swej misji ewangelicznej i pasterskiej Kościół nie może przestać być sługą takich zadań jak podmiotowość społeczeństwa związana z przestrzeganiem praw osoby ludzkiej. Z tym łączy się ściśle zasada uczestnictwa w stanowieniu o sprawach własnego społeczeństwa, również w zakresie politycznym, z wykluczeniem wszelkich dyskryminacji. Suwerenność państwowa tylko wówczas odpowiada wymogom porządku etycznego, gdy jest wyrazem suwerenności narodu w tymże państwie: gdy społeczeństwo jest w nim autentycznym gospodarzem i twórcą wspólnego dobra.
Wszystkie te sprawy, które tutaj raczej szkicuję, aniżeli analizuję do końca, nie mogą schodzić z pola uwagi Kościoła, a w szczególności jego Pasterzy. Tak jest w różnych krajach świata, tak jest na przykład w wielu krajach Ameryki Łacińskiej - w Polsce nie może być inaczej. Mamy zresztą co do tego rodzime dobre tradycje i własne doświadczenia, również na tym ostatnim etapie dziejów.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
" Suwerenność państwowa tylko wówczas odpowiada wymogom porządku etycznego, gdy jest wyrazem suwerenności narodu w tymże państwie: gdy społeczeństwo jest w nim autentycznym gospodarzem i twórcą wspólnego dobra." - to prawda tylkojak się to ma do listu wysłanego przez papieża Polaka do polskich karmelitanek w Oświęcimiu z dnia 9 kwietnia 1993 r. żeby się wyniosły, bo une sobie tego życzą?
OdpowiedzUsuńPo jego lekturze włos mi się zjeżył i przyszedł mi na myśl apokaliptyczny zwrot: “bestia podobna do Baranka”. Dlaczego? Bo zdałam sobie sprawę dlaczego tak opłakują tego “nasz papisz”:
Gdyby dłużej pożył , swym łagodnym i miłym lecz stanowczym tonem zażądałby: Polacy, ustąpcie starszym braciom, oni tacy biedni, przeżyli holokaust, wyjedźcie do Irlandii lub Japonii, a im pozwólcie gospodarować w Judeopolinii, bo im tu zabrali majątki, a w Israelu im za gorąco, bo to zimni Chazarzy nie Izraelici. I takie polaki z sekty wojtylian natychmiat by usłuchały, jako, że papieża bezdyskusyjnie słuchać należy (bo to POLAK!)