wtorek, 4 stycznia 2011

Rozdziobią nas kruki i wrony, czyli: Złotouste ścierwniki na ziemi czerwonej od komunistycznych hekatomb (1)

 
Szkalowanie Polski i Polaków zaczyna być już nie tylko stałym elementem publicznego w Polsce i na świecie, ale także profesją. I to profesją nadzwyczaj dochodową. Co więcej, zaczyna być ono przedstawiane jako działalność dobroczynna, przynosząca Polsce i Polakom korzyści. Oto bowiem Irena Grudzińska-Gross, współautorka, wraz z osławionym żydowskim historykiem z Janem Grosem, najnowszej książki szkalującej Polaków w publicznej polskiej telewizji TVP2, twierdzi, że "negatywna opinia niektórych środowisk żydowskich o Polakach przed ukazaniem się pierwszej książki Grossa była o wiele gorsza niż teraz".

Można by więc sądzić, iż w jakiś niewytłumaczalny sposób wrogie dotąd środowiska żydowskie, wskutek oszkalowania przez Jana Grosa Narodu polskiego w książce "Sąsiedzi", czy "Strach", swoją opinię znacznie złagodziły. Wynikałoby stąd, iż Polacy winni więc być niejako wdzięczni Grossowi (Grossom) za kolejną po "Sąsiadach" i "Strachu" porcję zniewag, zniesławień  i fałszywych oskarżeń, za tę "rekonstrukcję destrukcyjnego zachowania ze strony polskiej społeczności", jaką jest kolejna oszczercza książka.

Tymczasem, jak wiele na to wskazuje, mamy do czynienia jedynie ze zwykłą, wypowiedzianą niejako "na dzień dobry" groźbą-szantażem: jeżeli w dalszym ciągu Polska nie będzie w dalszym ciągu "jedynym krajem z tej strefy, w której mordowano Żydów", w którym dokonuje się (samo-)biczowanie katolickiego narodu polskiego za niepopełnione zbrodnie, jeżeli naród polski nie przyjmie z wdzięcznością dobroczynnej działalności oświatowo-wychowawczej Grossów, wówczas "negatywna opinia niektórych środowisk żydowskich może ponownie stać się "o wiele gorsza".  

Przejdźmy do sedna wystąpienia Grossów. Wprawdzie zdaniem Grudzińskiej-Gross nie ma czegoś takiego jak odpowiedzialność zbiorowa, istnieje natomiast według niej coś takiego, jak wspólna historia i "to jest sprawa, z którą my zmagamy się do dziś". Przy czym, zdaniem żydowskich pisarzy historycznych, zmienia się sposób zajmowania się historią, zmienia się pisanie historii. Zdaniem pani Gross obecnie naukowców historyków zaczynają interesować nie relacje w polityce czy w gospodarce, nie - jak byśmy to powiedzieli -0 jakieś ogólne, zobiektywizowane  procesy cywilizacyjne, ale... konkretne fakty z zakresu relacji między ludźmi.

Jan Gross wyjaśnia nam dalej, na czym owo nowe widzenie historii przez historyków żydowskich ma polegać. Jego zdaniem "społeczność lokalna", czyli Polacy, którzy - jak wcześniej stwierdził - nie udzielili ukrywającym się przed Niemcami Żydom "jakiejkolwiek pomocy", skorzystali na eksterminacji Żydów  materialnie, przejmując porzucone żydowskie majątki i wchodząc w opuszczone przez Żydów miejsca pracy. Symbolem, uogólnieniem, najszerszym wyrazem owego "zagarniania" żydowskiego dobra przez Polaków, owych "złotych żniw", ma być niezwykle obrazowo przedstawione rozkopywania przez jakichś osobników terenów rzekomo wokół obozu w Treblince, rzekomo w poszukiwaniu kosztowności.

Dajmy na marginesie, że owa historia faktu nie pozbawiona jest smakowitej pod względem literackim dogłębnej analizy fizjo-psychologicznej doznań owych "złotych żniwiarzy", przyłapanych niejako przez historyka faktu na gorącym uczynku, w trakcie popełniania zbrodni.

Jak z powyższego widać - najnowsza metoda uprawiania historii, jaką nam proponują żydowscy historiografowie, to w istocie przyjęcie żydowskiej optyki, żydowskiego punktu widzenia, żydowskiej historiozofii współczesnej i skupienie się bez reszty na żydowskiej ideologii holocaustu jako osi centralnej całej historii ludzkości.

Historii pisanej zresztą nie jak historia jako taka, jaką znaliśmy i rozumieliśmy dotychczas. Jest to właściwie opowieść, reportaż, narracja. Zgodnie z resztą ze starą żydowską tradycją w narracji tej, jako w swego rodzaju midraszu, nie chodzi bynajmniej o prawdę historyczną. Prawda jako taka nie ma tutaj właściwie racji bytu. (Czymże jest prawda? -  zapytałby współczesny, postmodernistyczny Piłat). Chodzi w niej natomiast o morał, jaki z tej narracji ma wypływać zarówno dla wszystkich żyjących współcześnie, jak też i wszystkich dla potomnych.

Chodzi w tej "historii faktu" zatem najbardziej o danie najpełniejszego i najtrwalszego, jaki można sobie wyobrazić, wyrazu subiektywnemu przeżyciu wydarzeń historycznych dotykających Żydów i ich osobistych skojarzeń i odczuć, stosownie do ich narodowej, plemiennej, czy też etnicznej wizji świata, zgodnie z ich mentalnością, z ich etyczną i estetyczną wrażliwością.

Zresztą motyw współuczestnictwa w zbrodni na tle antysemityzmu, idea czynnej bądź biernej, jawnej bądź ukrytej, świadomej, czy podświadomej, nieuświadamianej wrogości do narodu przymierza w celu rzekomego zagarnięcia mienia żydowskiego przez nieżydowskie otoczenie, (a przy tym okazja do podkreślenia tej inherentnej wrogości wobec tego przymierza, i tej niezmierzonej niegodziwości czynu), nie jest bynajmniej wynalazkiem nowym żydowskiego intelektu - istniał on w literaturze tego kręgu kulturowego właściwie od zawsze. Nowością natomiast - i to absolutną - jest otwarta, po raz bodaj pierwszy sposób tak jawny postawiona oferta pod adresem nieżydowskiego otoczenia, aby uczynić z tej specyficznej żydowskiej wizji historii historię powszechną, powszechnie nauczaną i powszechnie obowiązującą.

Nie ma więc w tej nowej historii świata miejsca na historię sensu stricto, na historię jako taką. Nie ma w niej czegoś takiego jak komunizm, syjonizm, a nawet hitleryzm, zwłaszcza w sojuszu ze wspomnianym syjonizmem. Nie było także w dziejach świata innych zbrodni wobec ludzkości, nie było zwłaszcza 100 mln. ofiar komunizmu, czy ludobójstwa na Ormianach. W historii jest miejsce tylko dla żydowskiego holocaustu - ogniskującego jak w soczewce całą tę odwieczną udrękę wiecznie niedocenionej, wiecznie niewinnej, wiecznie nieszczęsnej, wiecznie prześladowanej grupy etnicznej, czy jak kto woli - plemiennej, zmuszonej przez jakąś fatalną ironię losu przebywać we wrogim, obcym otoczeniu i zarazem uważającej się za światło dla tego wrogiego, obcego otoczenia.

Jest to zatem historia specyficzna dla określonej wspólnoty kulturowej, pragnącej nie tylko samej rządzić się w sposób swoimi własnymi prawami, własną etyką, ale też nie mogącej przy tym - jak dotąd przynajmniej - uczynić ich uniwersalnymi prawami i zasadami etycznymi, którymi by cała ludzkość bez wyjątków,  wyznawała, a co za tym idzie - była im również bezwzględnie podporządkowana.

Jak widać z powyższego, już choćby pod tym względem pisarstwo Grossów nie jest jakimś zwykłym szkalowaniem Polski i Polaków. Jest to w pełnym tego słowa znaczeniu pisarstwo tzw. "wspólnej" historii zupełnie od nowa.

Ale - jak fakty, to fakty. Jak rzeczywiste relacje pomiędzy grupami etnicznymi, (zwłaszcza widzianymi każde z osobna), to rzeczywiste relacje. Jak "wspólna" historia, to "wspólna" historia.  
 
dodajdo.com

1 komentarz:

  1. hmmm - Grossowie nie są rzetelnymi historykami, publicystami anie dziennikarzami - to propagandyści....mówiąc szczerze także kiepskiej miary.

    Ale nie w tym rzecz...

    Skoro jesteśmy tacy dobrzy jak sami o sobie mniemamy, to czemu ONI tak nas nie lubią?

    A może nas nie lubią za numerus clasus, za "zaglądanie w spodnie", za obelgi, za szczucie?

    A może nas nie lubią bo widzą że u nas wciąż jest wielu takich co wierzą w "protokoły mędrców Syjonu"?

    A może nas nie lubią bo nikt nie lubi kiedy się mu przypisuje władze nad światem, w monecie w którym byle szuja może go bezkarnie strzelić w pysk?

    A może nas nie lubią bo w przeciwieństwie do nas nie są bałwochwalcami i nie dostrzegają w Polsce "Chrystusa narodów"?

    OdpowiedzUsuń