Objaśnienie dla prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska na czym polega istota "wytrycha" autorstwa prezesa NBP Marka Belki

Konstrukcja "wytrycha", o którym wspominali Marek Belka i jego przyboczny Sławomir Cytrycki w rozmowie z wysłannikiem prezesa Rady Ministrów ministrem spraw Wewnętrznych Bartłomiejem Sienkiewiczem nie jest tak trudna do zrozumienia, jak się prezesowi Rady Ministrów (a także ewentualnie Prokuratorowi Generalnemu, Marszałkowi Sejmu, Marszałkowi Senatu, prezesowi Najwyższej Izby Kontroli, i last but not least Prezydentowi RP) może wydawać. Otóż według wszelkiego prawdopodobieństwa mechanizm owego "wytrycha" przedstawiałby się mniej więcej tak:

1. Prezes Rady Ministrów przeprowadza przez Radę Ministrów odpowiednie założenia do ustawy, a następnie przez Sejm i Senat RP zaproponowaną przez prezesa NBP samą ustawę o zmianie ustawy o Narodowym Banku Polskim, a także - w jej ramach albo poza nią - ustawę Radzie Ryzyka Systemowego. Cały pakiet aktów legislacyjnych zatwierdza następnie (najlepiej bez uprzedniej kontroli konstytucyjności przez Trybunał Konstytucyjny) Prezydent RP, który nota bene najwyraźniej bardzo pragnie zostać wybrany prezydentem RP na drugą kadencję.

2. Nadzwyczajne uprawnienia dla skromnego a nadzwyczaj zapracowanego prezesa NBP, opublikowane w Dzienniku Ustaw, wchodzą sukcesywnie w życie.

3. Ministra Finansów mianuje prezes Rady Ministrów na wniosek prezesa NBP. Minister Finansów wskazany przez prezesa NBP w stosownym momencie zgłasza prezesowi NBP zapotrzebowanie Rady Ministrów na środki finansowe niezbędne do sfinansowania sztucznego ożywienia gospodarki podyktowanego celami wyborczymi rządu przez dodrukowanie pustego pieniądza i rzucenia go na rynek na 1-1,5 roku przed spodziewanymi wyborami parlamentarnymi. Zapotrzebowanie rządowe realizuje prezes NBP, doprowadzając poza wiedzą i zgodą Rady Polityki Pieniężnej do wyemitowania dodatkowej transzy obligacji. Normalnie takie dodatkowe obligacje trudno byłoby sprzedać na rynku papierów wartościowych bez znacznego spadku ich wartości, ale nie istnieją żadne przeszkody ich zakupu po odpowiednim kursie przez pozostający pod kontrolą NBP komercyjny bank BGK.

4. W wyniku operacji zamiany papierów wartościowych na żywy pieniądz pomiędzy NBP i BGK rząd dostaje dodatkowe, nie przewidziane w budżecie środki finansowe, które przeznacza na wsparcie celowe swojej długodystansowej kampanii wyborczej. W wyniku działań NBP wyborcy mają rzeczywiście przez szereg miesięcy poprzedzających wybory wrażenie, że w ich portfelach jest jakby więcej pieniędzy, a więc w sporej swej liczbie nie są zainteresowani zmianą dotychczasowej ekipy rządowej, co ostatecznie odbija się dość korzystnie na preferencjach wyborczych elektoratu.

5. Po zwycięskich wyborach prezes NBP niezwłocznie ustanawia odpowiednio wysokie stopy procentowe w celu zdławienia wzrostu inflacji będącego skutkiem długodystansowej (long run) kampanii wyborczej rządu, w efekcie czego w portfelach wyborców jest tyle samo, albo jeszcze mniej pieniędzy, aniżeli przed wyborami. NBP odkupuje obligacje wyemitowane dla celów wyborczych od związanego z NBP BGK, oczywiście nie ze stratą, ale po godziwym gwarantowanym przez państwo kursie.

Jak zatem prezes Rady Ministrów może widzi, ostatecznie w wyniku przyjęcia koncepcji "wytrycha" bardzo wiele się zmienia, aby wszystko pozostało po staremu, a nawet lepiej. Przede wszystkim sam prezes Rady Ministrów nadal nie musi się troszczyć o gospodarkę, na której się nie bardzo zna, nie musi się martwić o dalsze losy sprawy smoleńskiej, więc może już w całości poświęcić się piłce nożnej i dbałości o stan swojego PR-u.

Z kolei dla prezesa NBP również się nic nie zmienia. Pozostając za poparciem prezesa Rady Ministrów na drugą kadencję na swoim stanowisku prezes NBP (o bardzo już teraz dłuugich członkach) może być nadal superpremierem (właściwie Kanclerzem, z racji rangi specjalnych uprawnień, w jakie się sam wyposażył), kierującym zarazem NBP i de facto Ministerstwem Finansów za pośrednictwem delegowanego przez siebie ministra finansów. Zgodnie ze obietnicą, złożoną prezesowi rady Ministrów za pośrednictwem Ministra Sienkiewicza przez prezesa NBP, że "bardzo wiele będzie możliwe", w dalszym ciągu istnieją zainaugurowane przed wyborami ustrojowe warunki do swobodnego "objeżdżania" woli i wiedzy fasadowej odtąd Rady Polityki Pieniężnej, jak również ustawowego zakazu finansowania przez NBP deficytu budżetowego, nie mówiąc już o "objeżdżaniu" Konstytucji RP jako takiej.

Również wybrane przez superpremiera Belkę banki komercyjne, w których skarb państwa ma swoje znaczące udziały, przekształcone w swego rodzaju rządowy koncesjonowany wtórny rynek papierów wartościowych, mogą spać spokojnie: niezależnie od tego, jak dalece nietrafne będą ich wszelkie przyszłe decyzje finansowe i niezależnie, jak bardzo wtopią się w toksyczne papiery, superministerstwo Marka Belki zawsze im poda swoją pomocną dłoń.

Wreszcie media publiczne i prywatne mogą nie zajmować się dłużej aferą podsłuchową i dzięki temu mają czas możliwość poznać do głębi i błogosławić dobrotliwość, takt i umiar policji, Agencji Bezpieczeństwa Publicznego tudzież samego Prokuratora Generalnego.

A wszystko to dzięki zainicjowanej w odpowiednim czasie inteligentnie pomyślanej przez przyszłego superpremiera Marka Belkę niepozornej nowelizacji ustawy o NBP, oraz dzięki specjalnym uprawnieniom uzyskanym przez Niego za pośrednictwem ustawy o Radzie Ryzyka Systemowego.