Posty
Kevin MacDonald
(Krypto)żydowska tożsamość Jacquesa Derridy
W swojej Kulturze Krytyki (Culture of Critique - CofC) zamieściłem krótki rozdział na temat silnej żydowskiej tożsamości filozofa Jacquesa Derridy i tego jak wpływała ona na jego prace. (Zobacz tamże, str. 198 nn.) Podkreślałem fakt, że Derrida myślał o sobie jako o krypto-Żydzie. Pomimo swojego upozowania na "lewicowego paryskiego intelektualistę, sekularystę i ateistę", Derrida pochodził od długiej linii krypto-Żydów, a w pewnym momencie wyraźnie identyfikuje się jako krypto-Żyd: "Marranami, którymi jesteśmy. marranami w każdym przypadku, czy chcemy być nimi, czy nie chcemy, czy zdajemy sobie z tego sprawę, czy też nie.". Derrida przybrał z francuska i chrześcijańska brzmiące imię "Jacques" w celu skuteczniejszego wtopienia w francuskie otoczenie.
Rzeczywiście, można powiedzieć, że crypsis Derridy jest typowa dla Żydów na lewicy:
[Lewicowy] Uniwersalizm może być zatem postrzegany jako mechanizm utrzymania ciągłości żydowskiej tożsamości poprzez crypsis lub semi-crypsis. Żydowski radykał jest niewidoczne dla [nie-Żyda] jako Żyd, a tym samym pozwala uniknąć antysemityzmu, podczas gdy w tym samym czasie on czy ona potajemnie zachowuje swoją żydowską tożsamość. Lyons (1982, 73) stwierdza, że "większość żydowskich komunistów odnosi się do swej żydowskości bardzo niedbale, ale doświadcza jej głęboko. Dla większości z nich nie jest to żydowskość religijna, czy instytucjonalna; niemniej jednak jest ona zakorzeniona w subkulturze tożsamości, w stylu, języku i w relacjach społecznych... W rzeczywistości ta żydowskość drugiej generacji była antyetniczna, a jednak o wysokim stopniu etniczności. Cesarz uważał, że był ubrany w amerykański strój trans-etniczny, podczas gdy [nie-Żydzi] dostrzegali [jedynie] niuanse i detale jego nagiej etniczności." (Rozdział 3 CofC, str. 91)
The Forward zamieszcza artykuł na temat najnowszej biografii Derridy, który dodaje do portretu nowe szczegóły. Zauważa, że Derrida był "w pełni świadomi swojej tożsamości etnicznej", w wyniku czego wiele z jego wczesnych prac było na temat jego "kolegów Żydów". Derrida zabrał swój krypto-judaizm do grobu:
Szczegóły dostarczone przez Peetersa dowodzą trwałego oddawania się przez Derridę jego [żydowskości] Yiddishkeit ... Kiedy Derrida był chowany na podmiejskim francuskim cmentarzu, jego starszy brat René ubrany był w żydowski tallit i w duchu recytował kadisz, ponieważ Jacques nie życzył sobie modlitw publicznych. Ten dyskretne, bardzo osobisty, ale i emocjonalnie duchowo naznaczony stosunek Derridy do judaizmu wydaje się być symptomatyczny dla tego zawiłego, niedoskonałego, a przecież interesującego myśliciela.
Innymi słowy, Derrida był krypto-Żydem do końca i polecił swojej rodzinie wziąć udział w farsie.
W artykuł wskazuje również na powiązania etniczne w samym centrum fenomenu Derridy, powiązania zasadnicze dla wszystkich jego intelektualnych poczynań omawianych w CofC:
Derrida był zawsze otoczony gorąco wspierającymi go żydowskimi przyjaciółmi i kolegami, takimi jak Sarah Kofman, Peter Szondi, Hélène Cixous i Avital Ronell. Ta ostatnia był tak bliska rodzinie Derridy, że w 1979 roku, w wieku 28 lat, rozpoczęła romans z 16-letnim synem Derridy, Pierre'm, pod tolerancyjnym okiem jego rodziców.
Pobieżne badanie ujawnia silną tożsamość żydowską tych wszystkich intelektualistów - wszyscy oni byli dość dobrze znani i wpływowi - był to, można powiedzieć, mikrokosmos kultury krytyki. Sarah Kofman jest opanowana obsesją na tle Holocaustu, z dużą dawką Freuda, żydowskiego filozofa (waham się nazwać go psychologiem), ikony [modernizmu] 20. wieku. Kofman twierdziła, że "wśród wielu umiejętności człowieka, dwie z nich są najważniejsze: zdolność do zabijania i zdolność do "parole tenir"(to znaczy, by tak rzec, mówić i pozwolić mówić, ale także dotrzymywać obietnic). Nauczyć się dobrze czytać to znaczy nauczyć innych "tenir parole". W ten sposób, utrudnia się zabijanie, to znaczy, opóźnia się nawrót Auschwitz".
Szondi był bardzo bliskim przyjacielem Paula Celana, poety Holocaustu i napisał pierwszą książkę nt. poezji Celana. Hélène Cixous jest feministką teoretykiem, która wykorzystała koncepcje Derridy do dekonstrukcji tradycyjnych postaw w stosunku do kobiet i seksualności. Pod wieloma względami jest ona żeńską wersją Derridy:
Obaj współcześni, wieloletni przyjaciele i intelektualiści, Jacques Derrida i Cixous dorastali jako francuscy Żydzi w Algierii i podzielali tę samą "przynależność opartą na wykluczeniu i nieprzynależności" - ani Algierczycy odrzuceni przez Francję, swoją żydowskość ukrytą lub akulturowaną. W rodzinie Derridy "nigdy nie mówiło się "obrzezanie" tylko "chrzest", nie "Bar Micwa", ale "komunia"." Judaizm ukryty w katolickim otoczeniu jest jednym z przykładów nieokreśloności tożsamości, które wpłynęła na myśliciela, którego Cixous nazywa "żydowskim świętym".
Avital Ronell była jedną z pierwszych tłumaczy prac Jacquesa Derridy na język angielski; "w rezultacie wprowadziła jego pracę na katedry amerykańskich uczelni". Jej prace, podobnie jak Derridy, są "bezlitośnie destruktywne"; "rygorystycznie podważają pewność [siebie - wiarę w swoją pomyślną przyszłość, ale także zaufanie do tego, w co wierzą, ufność w prawidłowość swego sposobu postrzegania siebie i świata - przyp. J.R.]". Zapowiadała ona era 'post-fundacyjną", w której "upadną wszystkie dotychczasowe systemy orientacji w przestrzeni transcendentalnej" [wszystkie istniejące systemy religijne - przyp. J.R.].
Artykuł zwraca uwagę, że Derrida jest krytykowany, ponieważ jego pisma "prowadzą do 'nihilizmu', który grozi zatarciem wielu zasadniczych różnic pomiędzy nazizmem i non-nazizmem"." Jednak pisma Derridy z pewnością nie miały większego wpływu na potęgę przemysłu Holokaustu, aczkolwiek niektórzy z największych zwolenników Derridy faktycznie należeli do ideologów Holokaustu. Pisma Derridy były natomiast nieodłączną częścią ideologii dekonstrukcji kultury zachodniej i systemów wierzeń i przekonań, które tę kulturę podtrzymywały w przeszłości (np, chrześcijaństwo, nacjonalizm) lub mogą być wykorzystane, aby ją ocalić obecnie (realizm rasowy i ewolucyjne teorie dotyczące etnicznej bazy kulturowego konfliktu na Zachodzie powstałe przynajmniej na początku 20. wieku. Jak odnotowałem w CofC, przytaczając mentora Derridy, Johna D. Caputo:
Ideą stojącą za dekonstrukcją jest zdekonstruowanie funkcjonowania silnych państw narodowych posługujących się intensywną polityką imigracyjną, zdekonstruowanie retoryki nacjonalizmu, polityki miejsca, metafizyki ojczyzny i języka ojczystego... Chodzi o to, aby rozbroić bomby... tożsamości, którą skonstruowały sobie państwa narodowe, aby obronić się przed obcym, przed Żydami, Arabami i imigrantami... przed tymi wszystkimi, którzy są zupełnie inni.
Jest oczywiście rzeczą zaskakującą, że akademicy, którzy troszczą się o możliwości, że dekonstrukcja może doprowadzić do niemożności potępienia narodowego socjalizmu i obawiają się, że dekonstrukcja podważy fundamenty Holokaustu jako głównej ikony powojennego społeczeństwa zachodniego nigdy wyrażają obawy co do roli lansowanej przez nich dekonstrukcji w podważaniu zachodniego zaufania w pomyślą przyszłość cywilizacji oraz osłabiania woli oparcia się inwazji milionów "innych". Szczególnie dotyczy to współpracowników i intelektualnych potomków Derridy, stanowiących obecnie elitę uniwersyteckich wydziałów nauk humanistycznych w całym zachodnim świecie.
Źródło: Derrida’s (Crypto-) Jewish Identity
Occidental Observer, 3 grudnia 2010
Czytaj także:
Luminarz Fundacji Batorego - jak wykorzenić tożsamość narodów europejskich dzięki powołaniu federalnej Europy Prowincji
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz